De laatste maanden studeren en uitstapjes

(Deze blog is met vertraging gepost, vanwege gebrekkig internet, hij is twee weken geleden geschreven)

Dus… Aangezien mijn laatste blog bijna drie maanden terug geschreven is, leek het me weleens leuk om weer even wat van me te laten horen haha. Voor de trouwe volgers (opa en oma’s), sorry voor het wachten en de slapeloze nachten.

Ik zit hier nu in Port Elizabeth, de meeste mensen zijn alweer vertrokken richting Nederland en ik blijf nog even. Het afgelopen half jaar heb ik echt een fantastische tijd gehad met al deze mensen en zeker in de laatste weken leefden we bijna als een community samen. Daarom is het raar dat dat nu helaas ineens voorbij is en is het gek om alle mensen uit te zwaaien. Maar gelukkig heb ik weer iets heel moois om naar uit te kijken.

Morgen komt Martine overvliegen en gaan we samen lekker drie weken dwars door dit prachtige land reizen. In totaal zullen we meer dan 2500 kilometer afrijden en de meeste hoogtepunten van het land meenemen. Vanaf Port Elizabeth vliegen we naar Durban, waar we onze roadtrip gaan beginnen. Voor de route kun je bij de foto’s kijken, daar heb ik even een kaartje van de route bijgezet.

Maar goed, ik heb in de afgelopen drie maanden natuurlijk niet stil gezeten, daarom zal ik even wat vertellen over de fantastische dingen die ik heb gezien en gedaan. Ik pik er deze keer een aantal hoogtepunten uit, want anders ben ik morgen nog aan het typen.

In Maart ben ik nog een weekendje weggeweest. Ik ben afgereisd naar Hogsback. Dit natuurgebied staat bekend om een aantal dingen. Ten eerste is de natuur er prachtig, mooie uitzichten over valleien, steile rotskliffen en grote en kleine watervallen wisselen elkaar af. Ten tweede staat het bekend als een gebied waar je veel sportieve activiteiten kan doen. Ten derde wordt er over het gebied gezegd dat het als inspiratiebron heeft gediend voor de Zuid-Afrikaanse schrijver J.R.R. Tolkien voor het schrijven van The Lord of The Rings en The Hobbit. Dus je kan begrijpen dat we erg nieuwsgierig waren. Niks bleek minder waar, het gebied was werkelijk waar prachtig.

De eerste dag hebben we een mountainbiketocht gedaan door het gebied. Dit ging wel even fout, de kaart die we mee hadden gekregen bleek een beetje lastig te begrijpen (zelfs voor 4 mannen). Vervolgens sloegen we dus wegen in waar je eigenlijk helemaal niet met een fiets kon komen en waar het dus ook totaal niet de bedoeling was om te gaan mountainbiken. Het werd dus in het begin meer een soort klimmen en klauteren langs modderige paden van nog geen halve meter breed, met een fiets in de handen, terwijl we allang door hadden kunnen hebben dat het geen fietspad was. Mocht je ooit willen bergbeklimmen, dan raad ik je dus aan om je fiets thuis te laten, maakt het er niet echt makkelijker op. Later tijdens de tocht hadden we al gauw door hoe echte fietspaden eruit moeten zien. Het was een doodvermoeiende tocht, mede door de domme fouten die we aan het begin hadden gemaakt, maar uiteindelijk was het het zeker waard. Terwijl we een prachtig uitzicht hadden gevonden over de vallei begon het te regenen. De regen was ijskoud, maar het gaf een prachtig beeld over de vallei. Doordat de zon ook scheen zag je alle regen glinsteren in de vallei, wat bijna een soort magisch effect gaf aan het plaatje.

De volgende dag besloten we maar te gaan hiken. Tijdens deze trip kwamen we hele mooie watervallen tegen en prachtige uitzichtpunten. Op de weg terug besloten we een pad te gaan bewandelen voor gevorderden, dit bleek een slecht plan. Het pad was prima te doen, alleen blijkbaar was het pad lang niet door mensen bewandeld, want af en toe was het nogal dichtbegroeid en al vrij snel liepen we de eerste spinnenwebben in. Eén iemand van ons liep vervolgens bijna recht in een prachtig giftig exemplaar (Golden Orb Spider, voor de nieuwsgierige mensen en spinnenliefhebbers). Wat vervolgens gebeurde was vrij hilarisch, we bleken allemaal wel enige symptomen van arachnofobie te hebben. Dus hebben we een pad gecreëerd, half door de bosjes, en hebben zijn een voor een langs en onder het spinnenweb doorgerend. Hierna besloten we dat we dit absoluut niet weer wilden doen, dus zijn we als soort kruisvaarders, met lange stokken voor ons uitgestrekt, het pad afgelopen Even verderop vonden we nog wel een prachtig uitzicht vanaf een plateau over een waterval die even verderop 50 meter de diepte in viel, adembenemend!

Het weekend hierop zijn we met een groep van zeven naar Port Elizabeth gereden. Dit was voor mij de eerste keer dat ik ging rijden, dat was nogal wennen aangezien ze hier allemaal links rijden en ook het stuur aan de andere kant zit. Ik had het vrij snel onder de knie. Echter kwam ik in Port Elizabeth fijn in de vrijdagochtendspits terecht, dit gaf soms wel even zweetmomentjes, maar alles is goed verlopen. Dit weekend hebben we lekker van het weer genoten en zijn we op stap geweest. We hebben gegeten in een bekende plek in Port Elizabeth voor eten en stappen, dit was wel grappig, want terwijl iedereen zat te eten, begonnen de eerste mensen al te dansen. Zo werden er vanzelf steeds meer tafels opgeruimd om de dansvloer te vergroten, totdat het restaurant veranderd was in een club. De volgende dag zijn we naar een reusachtig winkelcentrum geweest, waar ik mijn ervaring met kappers maar eens moest verrijken. Mijn haar was echt heel lang en ik wilde er wel een vrij groot stuk vanaf. De kapper is er al met al zo’n 45 minuten mee bezig geweest en wist niet van ophouden. Op een gegeven moment voelde ik aan mijn achterhoofd en had door dat het bijna gemillimeterd was, dat was me eigenlijk iets te kort. De kapperssalon zag er ook uit alsof ze een schaap hadden geschoren, zoveel haar was eraf gekomen. Maar goed, het nieuwe kapsel wende wel snel.

Hierna brak de vakantie aan. Ik ben hierin naar een nieuw huis verhuisd. In mijn oude plek waren veel mensen vertrokken waar ik mee omging, en ook was de situatie in de keuken daar echt te erg voor woorden geworden. In mijn nieuwe plek heb ik vervolgens een aantal weken vrij saai doorgebracht. Iedereen was natuurlijk op langere tripjes naar bijvoorbeeld Kaapstad of Krüger National Park, maar ik besloot thuis te blijven, om ervaringen en geld op te sparen voor de trip die ik met Martine zou doen na het studeren. Zo erg was het niet, ik ben lekker wezen sporten en heb van het weer genoten, dat lang goed bleef.
In de tweede helft hier werd het weer wel minder, de zon ging steeds eerder zakken, aangezien de winter dichterbij kwam. Als de zon zakte werd het ook gelijk een stuk kouder, vanwege de wind afkomstig van de kust. Het woord radiator hebben weinig mensen hier helaas weet van, dus werd het normaal om van het dragen van zomerkleding buiten, naar het dragen van winterkleding binnen onder een dekentje te gaan.

In de tweede helft van mijn verblijf hier heb ik het rustiger aan gedaan. Met een groepje vrienden hebben we nog wel de verre reis naar Mossel Bay afgelegd (6-7 uren rijden). We gingen hier echter heen met een speciale reden: Duiken met haaien! In eerste instantie wilde ik gewoon een weekendje weg en leek mij het duiken niet de moeite waard. Er was echter een plek voor mij op de boot gereserveerd en toen besloot ik toch maar mee te gaan. De eerste avond hebben we een stop gemaakt op de route, in Plettenberg Bay. De dag daaropvolgend gingen we watertubing doen, de Engelse term voor: met een bandje een rivier af. Dat klinkt allemaal heel spectaculair, dat dachten wij ook. Het had ook heel spectaculair kunnen zijn misschien, maar…… het was laag water. Dus in plaats van dat we als een soort gekken door stroomversnellingen langs rotsen stuiterden, zaten wij nu in een band, vast tussen de rotsen en een gids die ons bij elk obstakel met band en al over die rotsen trekken moest. Het zag er suffer uit dan we hadden gehoopt en uiteindelijk was het spelletje om de gids uit zijn band te gooien leuker dan de activiteit zelf.

De dag erna zijn we doorgereden naar Mossel bay. Hier hebben we ’s avonds nog met wat andere Stenden studenten wat gedronken.
De volgende dag moesten we dus vroeg op voor de activiteit waar dit weekend voor was gepland. We kregen ’s ochtends vroeg ter plekke eerst een ontbijtje en uitleg over de haaien, we gingen duiken met de “Great Whites”, oftewel de mensenhaai, het grootste zeeroofdier ter wereld. We moesten nog even wachten op een chaotische Indische familie, maar daarna konden we al snel de zee op. De boot voer uit de haven en in de baai. Daar kwamen we een eiland vol met zeehonden tegen. Ik besefte hoe bijzonder het was wanneer ik een zeehond zag vanaf een van de Waddeneilanden, redelijk jammer dat ik die extase niet meer zal gaan voelen vanaf nu. Zuid-Afrika zit zo vol met dieren, Lenie ‘t Hart is hier absoluut overbodig. Maar goed, toen er even later wat lok voer in de zee werd gegooid duurde het maar enkele minuten voordat er al gauw 4 haaien om onze boot heen cirkelden. Wat wel gek was, het moment dat ik die beesten zag, wilde ik zo snel mogelijk het water in. Op mijn natuurinstinct kan ik dus absoluut niet vertrouwen wanneer het erop aan komt, fijn om te weten. We hadden geluk en mochten als eerste het water in. We zaten met zijn zessen in een soort rechthoekige kooi, die tegen de boot aan hing. We hadden wetsuits aan en een duikbril op en het was de bedoeling dat we onszelf onderwater trokken via een stang van de kooi, zodra er een haai voorbijkwam. Voor de kooi gooiden ze een grote vissenkop aan een touw het water in, steeds als er een haai aan kwam trokken ze aan het touw, zodat de haai in de aanval ging om die vissenkop te kunnen krijgen. Dat was dus nogal spectaculair om allemaal te zien onderwater. Af en toe kwamen de haaien met zo’n aanval met een harde knal tegen de kooi aan. De haaien waren ook erg nieuwsgierig naar de kooi en kwamen soms even heel dichtbij een kijkje nemen. Ik zat helemaal links in de kooi, dus ik had ook nog zicht op wat er links van me gebeurde in plaats van dat ik alleen vooruit kon zien. Daardoor werd ik zo af en toe nogal verrast doordat er soms een haai uit het niks in mijn ooghoek opdook. Eén van de haaien was nogal geïnteresseerd in mij geloof ik, hij zwom twee rondjes om de boot en leek twee keer echt recht om me af te komen. Op het laatste moment sloeg hij toch rechtsaf en kwam met een harde knal met zijn tegen de kooi aan. Echter, de derde keer sloeg hij niet af, hij kwam recht op me af en beet recht voor mijn neus in de kooi. Ik zat dus onderwater en moest maken dat ik mijn handen daar weg haalde, vervolgens keek ik recht in de mond van die haai. Wat vervolgens gebeurde is dat ik boven water kwam en een soort schreeuw van adrenaline produceerde, wat meer een soort gejuich was, vaag natuurinstinct dus. Dit was wel echt een hoogtepunt. We kwamen met z’n zessen die kooi weer uit na 20-30 minuten, met allemaal een hele grote glimlach op ons gezicht en verstijfd van de adrenaline.
Hierna was het de beurt aan anderen en konden wij filmpjes maken en toekijken vanaf de boot. Hier hebben we ook weer wat geleerd, Indiërs hebben een unieke manier van interpreteren. Alles wat niet fout kon gaan, ging namelijk fout. Het begon al bij het aantrekken van de wetsuits, waarbij de meesten te eigenwijs waren om ook de bijbehorende capuchon over het hoofd heen te trekken, waar ze later spijt van zouden hebben, want het koude water stroomde nu heel makkelijk door hun wetsuits. Ook een simpele duikbril bleek voor hen een vreemd object, ik heb drie keer de vraag horen vallen hoe je moet ademen met een duikbril op. Waarschijnlijk hadden ze nog niet door dat hun mond ook is aangesloten op hun longen en dat het de bedoeling is om je adem juist in te houden onder water, aangezien er geen snorkels aangeleverd waren. Toen ze vervolgens de kooi in gingen veranderde alles in een soort anarchie. Alle aanwijzingen van de instructeurs werden compleet vergeten en niet gehoord. Ze bleven, met hun open wetsuits, vooral boven water en hadden het moeilijker met het managen van hun duikbril dan met het bekijken van een haai. Sommigen wisten gelukkig wel hoe het moest, maar de anderen waren echt een spektakel en een ergernis tegelijk om naar te kijken. En stelletje besloot ook elkaars handen vast te houden, waardoor het dus praktisch onmogelijk is om jezelf onderwater te duwen en je alleen je voeten ziet wanneer je onderwater probeert te kijken. Het was zelfs zo’n spektakel dat we achteraf letterlijk werden bedankt door toeschouwers vanaf een andere boot, die eigenlijk in eerste instantie voor de haaien waren gekomen. Hierna zijn we weer teruggevaren, hebben we daar nog geluncht en de beelden bekeken en zijn we teruggereden naar Port Alfred.

Verder heb ik de afgelopen week nog iets heel vets gedaan, ik heb een nog een safari gedaan door een private game reserve. Voor ongeveer 40 euro per persoon kregen we een lunch, een drie uur durende safari en een 4-gangen diner als afsluiting. Niks mis mee dus! We hebben eerst in de opvang gekeken, waar ze verschillende roofdieren hadden, die gered of overgenomen waren van privé-eigenaren. Hier waren tijgers, leeuwen, cheeta’s en ook witte leeuwen, inclusief welpjes van nog maar een maandje oud. Na de “oeehhs” en “aaaahs” van het bekijken van deze kleine leeuwtjes gingen we het park in. Het leek wel de Lion King, overal liepen wilde dieren, genoeg te zien dus. Na wat herten, zebra’s en springbokken (waar ik ook al niet meer van opkijk) kwamen we al heel snel twee witte neushoorns tegen. We reden heel dicht naar ze toe. Eén van de neushoorns kwam toen plots heel snel op ons afrennen, we dachten even dat hij ons met auto en al omver zou gaan beuken, maar op het einde remde hij plots en liep weet terug. Even spannend dus. Het mannetje was sowieso een beetje met het verkeerde been uit bed gestapt, want een momentje later kreeg zijn partner ervan langs en stonden ze grommend en briesend tegenover elkaar. Dit zorgde wel voor spectaculair beeldmateriaal. Hierna reden we verder en kwamen we al gauw drie leeuwinnen tegen. Je ziet die beesten vaak in dierentuinen, maar in het wild is het toch tien keer zo spectaculair. Even later spotten we ook het mannetje, die druk bezig was zijn territorium af te bakenen. Zo reden we dus een tijdje achter een lopende leeuw aan, heel erg uniek en indrukwekkend, zelfs de momenten waarin hij tegen de bosjes aan plaste en het ongemak van zijn hoofd af te lezen was. Hierna hebben we ook nog enkele olifanten gespot, helaas wel te ver weg. We hebben ook nog een zoektocht gedaan naar nijlpaarden en giraffes, maar die hebben we helaas niet kunnen vinden. Het diner daarna was enorm lekker en we voelden ons nogal verwend voor wat we ervoor betaald hadden, een hele succesvolle dag dus.

De afgelopen dagen hebben we in Port Elizabeth doorgebracht en de laatste mensen zijn deze middag vertrokken. Momenteel zit Martine in het vliegtuig en heb ik haar beloofd deze blog eindelijk maar eens te gaan schrijven voordat ze aankomt, dus zo heb ik deze middag maar even doorgebracht. Vanaf morgen gaat dus het allergrootste avontuur van start en reken maar dat we er zin in hebben! Een laatste blog gaat er zeker nog komen, waarin ik waarschijnlijk weer vele hoogtepunten heb om jullie te laten lezen. Tot dan!