reis en aankomst in Zuid-Afrika

In dit eerste reisverslag zal ik wat vertellen over mijn aankomst en eerste dag in Zuid-Afrika.

Ik vertrok zaterdag 6 februari rond half 2 van huis met de auto naar Schiphol. Mijn ouders, zusje en mijn vriendin Martine gingen mee om me uit te zwaaien. in de auto was de sfeer nog wel vrij gezellig, wat goed was om het komende afscheid wat te doen vergeten.

Eenmaal op Schiphol kon ik gelijk mijn koffer inchecken. Ik had goed ingepakt, want hij woog precies 23 kg, wat ook het maximum toegestane gewicht was. Ik had daarna nog ongeveer 2 uur over voordat ik moest boarden, dus zijn we met z'n allen nog even een drankje en een taartje gaan eten. Ik was inmiddels vrij zenuwachtig, niet voor de vlucht, maar meer voor het komende afscheid. De taart ging dus daarom ook niet soepel naar binnen zoals het normaal wel zou gaan. Op een gegeven moment moest ik toch richting het vliegtuig en kwam het afscheid. Iedereen had toch wel natte ogen, maar het ging toch nog iets soepeler dan ik had verwacht. Ik heb geprobeerd niet te vaak om te kijken en ben richting de douane gelopen. De douane duurde toch wat lang, aangezien ik zoveel spullen bij me had. laptop uit de laptoptas, rugzak af, riem af, horloge af, bril af, jas uit, mobiel, portemonnee, vliegtickets, paspoort uit de broekzak; ik had dus drie bakken nodig. Maar ik kwam er ongeschonden doorheen.

Op naar mijn eerste vlucht, die van Schiphol naar München Airport zou gaan. ik vloog met een Lufthansa CityLiner, een immens klein vliegtuigje met maar twee plaatsen aan elke kant van een rij, meer een soort Arriva Q-Liner bus dus, maar ik had niks te klagen. De vlucht was ook in een hik voorbij, anderhalf uur later stond ik al in München. Op het vliegveld keek ik wel mijn ogen uit, alles was erg nieuw en luxe. Dat was erg jammer, want ik had erg honger en heb dus ook €6,90 neergelegd voor een ook hele mooie luxe panini met tomaat en mozzarella (hij was niet eens goed geroosterd).

Mijn tweede vlucht was ook gelijk de langste en ging rechtstreeks naar Johannesburg. Ik vloog met een vliegtuig van South African Airways en het vliegtuig was vrij groot met rijen van 2-4-2. Ik zat in het midden van het vliegtuig met alleen links van mij een oudere vrouw. Rechts van mij bleef het leeg en dus ben ik maar een plaatsje opgeschoven, zodat we beiden wat meer ruimte hadden. De vrouw naast mij was daar ook erg blij mee, want de lege stoel naast mij stond na anderhalve minuut volgebouwd met tassen, kussentjes, dekens, E-readers en tijdschriften. De vlucht duurde ongeveer 11 uren en na een prima avondmaaltje heb ik nog even een film gekeken en ben ik gaan slapen. De ruimte was toch wat beperkt, waardoor het alleen comfortabel was om rechtop te blijven zitten. toch heb ik nog ongeveer 4,5 tot 5 uurtjes kunnen slapen en kwam ik dus niet compleet brak het vliegtuig weer uit.

Eenmaal in Jo'burg was het gelijk al duidelijk dat ik in een andere wereld met een andere mentaliteit terecht gekomen was. Het vliegveld was veel ouder dan ik gezien had en de mensen die er werkten waren meer aan het kletsen en zitten dan de mensen die je op Schiphol ziet zwoegen. hier moest ik dus ook de douane door, wat daardoor erg lang duurde. na wat wantrouwende oogcontacten liet de beste man me door en moest ik mijn bagage van de band afhalen om verderop weer in te checken voor een binnenlandse vlucht. Daarna volgde ik de bordjes naar de nieuwe terminal, ik werd gelijk vriendelijk geholpen door een man in een professioneel uniform. Hij vroeg waar ik heen moest en begeleidde me helemaal tot aan de terminal. Hij was erg geïnteresseerd, vroeg van alles over wat ik kwam doen en hij gaf wat tips. Eenmaal bij de terminal vroeg hij hoeveel honderden Zuid-Afrikaanse Rand ik hem ging geven voor deze service, waardoor ik er dus achter kwam dat ik afgezet was, bovendien had ik die terminal ook prima zelf kunnen vinden, zo ben ik dus dom genoeg mijn eerste honderd Rand kwijtgeraakt, maar weer een lesje geleerd. In Jo'Burg was het erg lang wachten op de laatste binnenlandse vlucht naar Port Elisabeth, en na dat ene incident vertrouwde ik zelfs die schoonmakers in de toiletten niet meer die eigenlijk gewoon iedereen alleen maar vriendelijk gedag zeiden.

Ik was blij toen ik weer in het vliegtuig zat voor de laatste vlucht naar Port Elisabeth. In het vliegtuig kwam ik al wat mensen tegen die ik al in Amsterdam zag en dus ook naar Port Alfred moesten, dus daar heb ik gelijk even kennis mee gemaakt.

In Port Elisabeth waren al mijn zorgen gelijk verdwenen toen ik het vliegtuig uitstapte en ik het heerlijke warme zomerse windje op mijn gezicht voelde. De koffers waren er snel en de groep was al snel compleet. We werden door Stenden (waar ik studeer) vervoerd naar Port Alfred in een busje. Dit busje was toch wel erg krap voor de gemiddelde Nederlander, dus de kramp kwam al vrij snel opzetten. Gelukkig was er afleiding, want er viel genoeg te zien buiten. Alles wat ik gehoord had over Zuid-Afrika leek echt te kloppen, alleen had ik niet verwacht dat het allemaal zo erg zou zijn. De eerste 500 meter passeer je een arm dorpje, waar de (zwarte) mensen de hele dag op straat rondzwerven en de huizen half vervallen zijn en de volgende 500 meter passeer je een villawijk met huizen zo groot als kastelen, die ook nog eens 85% procent van het jaar leeg staan en alleen gebruikt worden voor vakanties. langs de snelweg liepen ook vooral veel arme mensen die zichzelf geen auto konden veroorloven, velen probeerden ook liftend verder te komen. Naast dit was er ook veel natuur, het landschap is prachtig! Heuvels en ver uitgestrekte valleien met af en toe een uitzicht op de Indische oceaan.

Eenmaal aangekomen in Port Alfred, was ik blij dat ik mijn benen even kon strekken. We werden gelijk hartelijk onthaald door begeleiding en studenten. Na een korte introductie konden we richting onze accommodaties. Dit was wel even wennen, verwachtingen waren een keukentje en toch wel wat luxe. het keukentje was er wel, maar dan centraal en die moest gedeeld worden met 50 man, bovendien was hij al smerig bij aankomst. Wat verder in de kamer aanwezig was, was een houtenplank aan een muur (bureau), een plastic tuinstoel (bureaustoel), een trampoline (bed), een kast die door wateroverlast rook naar een graftombe, een andere gelukkig ongeroerde kast, een douche, wc en wastafel. In het begin was dit wel even wennen, maar eigenlijk heb ik er nu geen erg meer in. het is eigenlijk wel rustgevend om weinig om handen te hebben. Eerst ging ik maar eens mijn offer uitpakken, die ik dom genoeg had vastgemaakt met een tie rip, denkende dat ik wel een mes in mijn kamer zou hebben. Huissleutels werkten niet en ondertussen kwam de aromatische geur van mijn Rituals shampoo ook mijn neus binnen waardoor ik nog meer in paniek raakte. Buiten kwam ik wat mensen tegen die mij gelukkig aan een mes konden helpen en zo kreeg ik mijn koffer open. Mijn toilettas was dus inderdaad lekker gaan schuimen, maar gelukkig zat het in een hoekje en was de rest van de inhoud van de koffer ongedeerd. mijn eerste douchje heb ik dus maar met mijn toilettas gedaan.

Vervolgens wilde ik wel even rond gaan kijken, ik had mijn kamergenoot ook nog niet gezien, dus ik wilde even op zoek. Veel verder dan het hek kwam ik niet, die met een code beveiligd was en waarvan niemand mij de code gegeven had. ik was dus genoodzaakt om de overburen te ontmoeten, die me gelukkig konden helpen en ook uitnodigde om mee te eten. Ik wilde eerst nog even kijken of ik anderen kon vinden en anders zou ik vriendelijk op het aanbod ingaan. Mijn kamergenoot was al gauw onvindbaar en het werd ook al duidelijk waarom het afgeraden wordt om alleen over straat te lopen toen mensen uit auto's onverstaanbare dingen tegen me begonnen roepen. Ik ging dus maar weer terug naar mijn kamer. Natuurlijk was ik de codecombinatie van het hek weer vergeten en kwam ik nu de de accommodatie niet in. Met handgebaren wist ik dezelfde overburen weer te seinen en kwam ik weer binnen. Ik ben met hen meegegaan naar weer wat andere studenten in een andere accommodatie waar we met z'n allen gingen "braaien", dit betekent barbecuen in het Zuid-Afrikaans.Mijn roommate kwam hier later ook binnen. Hierna ben ik weer naar huis gegaan om even met Martine te bellen en vroeg gaan slapen.

De volgende dag hadden we allerlei introductie activiteiten. Zo kregen we een tour over de campus, leerden we wat woorden in het Xhosa (de taal met van die tongklikken die hier naast het Engels veel gesproken wordt) informatie over veiligheid, water en over IT-gerelateerde onderwerpen. Ook hebben we nog een tour door Port Alfred gehad. Na het dagprogramma ging ik met Marc (kamergenoot) en Charlotte (ander persoon die ik ken van mijn studie in Leeuwarden) boodschappen doen. de supermarkt bleek toch 20 minuten lopen te zijn, met onderweg een enorme heuvel als obstakel. We moesten twee verschillende supermarkten in en zijn dus anderhalf uur weggeweest. We hebben pannen, messen, en ander kookgerei en eten voor de aankomende drie dagen gehaald en we waren maar ongeveer €20 per persoon kwijt. De keuken was nu gelukkig schoongemaakt en we hebben lekkere spaghetti gemaakt. 's Avonds zijn we vroeg naar bed gegaan, want het was een drukke dag geweest met een vol programma.

Dit was het eerste gedeelte van mijn studie en reis in Zuid-Afrika. Excuses voor de vele tekst, dit zal wel wat minder worden in de volgende verslagen, want ik moet ook gaan studeren. Maar ik zal snel weer schrijven!